13 Kasım, 2007

KARTAL KAYALARI
Yukarı Kızılca-Kemalpaşa Kasım '07



Aslında ben gençliğimde prensip olarak yürüyüşe karşı bir insandım.
Yürüyenleri de, ayıptır söylemesi hakir görürdüm.
Hiç unutmam, Tıp Fakültesi’ndeyken beni ille de Yamanlar’daki dağcılık faaliyetine götürmek isteyen bir kız arkadaşıma “Tabi gidelim, ama rakımızı etimizi alalım, bir de otostopla gidelim” demiştim de ayrılmıştık.
Yaşlanmanın insan bedeninde ve ruhunda yarattığı derin etkilerden biri de yürümeye karşı gelişen
bu heves olsa gerek.














Likya Yolu’ndaki yürüyüş çok hoşumuza gidince İzmir’de nerede yürüsek diye düşünmeye başladık. Ertesi hafta, ayrı ayrı iki hastam yürüyüş kulüplerindeki maceralarını anlatınca bunu ilahi bir işaret sayıp Neşe’ye kulüpleri araştırmasını söyledim (lojistik sorumlusu Neşe)


Bize uygun iki kulüp varmış, birisi Patika trekking adlı özel bir organizasyon, diğeri Bornova Belediyesi’nin dağcılık kulübü BOBEDAK. Hastalarımdan birisi BOBEDAK için “ O kadar pozitif insanlar ki, başımı göğüslerine yaslayasım geldi” dediğinden ve servisleri de evin önünden geçtiğinden onu tercih ettik.



















Bir gece önceden Neşe sandviçler hazırladı, son iki gün yağmurlu geçtiğinden yarın da yağacak mı diye tedirginlik içinde erkenden yattık. Sabah (Pazar sabahı!) saat 7 de saatin zili ile kalkıp, havayı açık görünce fırladık, Can’ı bırakıp, ucu ucuna 7: 50 deki servise yetiştik.













Ben önünde 9 Eylül Dağcılık yazan bir otobüse, nasıl olsa Pazar sabahı bu saatte İzmir’den dağa gidecek iki otobüs adam yoktur diye el kaldırdım, meğer varmış, arkadan daha kaç otobüs geçti. Biz uyurken şehirde neler oluyormuş, haberimiz yokmuş.
Bizim otobüste önce hep emekliler vardı, bizi güleryüzle karşıladılar. 
 













Hepsi yıllardır beraber yürüyorlarmış. Belediye’nin önünde biraz mola verdik, üç beş genç de bindi, toplam 22 kişi Kemalpaşa’ya doğru yola çıktık. Tanışma sırasında B grubunun rehberi Ahmet bizim kulübü nereden duydunuz dedi. Hastalarımdan Öğrendim dedim
Günlerden 11 Kasım olduğundan Yukarıkızılca köyünde geleneksel dağcılık kulüpleri Atatürk’ü anma toplantısı varmış. Dağın yamacında küçük, güzel bir köy olan Yukarıkızılca yağmurluklu elleri sopalı insan kaynıyordu.













Gruptakiler hemen ayakkabılarımız incelediler. Ben çamur çok olur , bir de bileğimi korusun diye iş botlarımla gitmiştim, hiç beğenmediler, altı profilli olması lazım bunlar çok kayar, sopa alın dediler (haklılarmış). Arabanın bagajından iki tane sopa seçtik. Ben dağlarda yürüyenlerin elinde bunları görüyordum ama hava olsun diye taşıyorlar sanıyordum, meğer dağda yürümek için çok elzem bir aletmiş.













Meydanda sıcak ekmek aldık, kahvelere dağıldık, çay içerek törenin başlamasını bekledik. O kadar kalabalıktı ki, seyrek çay içen köylülere göre yapılanmış kahvelerde kantin gibi uzun çay sıraları oluşmuştu. Köylüler yılda bir köylerine gelen bu renkli yağmurluklu sopalı insanlara karşı tam bir kayıtsızlık içinde gazetelerini okuyor, yokmuşuz gibi davranıyorlardı.

















45 dakika boyunca modifiye (çıstak) Onuncu Yıl Marşı’nı üst üste 30 defa dinledikten sonra ses düzeninin başındaki adama gidip, “Bilader şunu bi kapatsan beynimizi …” dedim. O da gariban bir belediye işçisiymiş, “Bana kaymakam gelene kadar çal dediler” dedi, biraz sesini kıs bari dedim, azcık kısıyormuş gibi yaptı. Baktık olmayacak, köyü dolaşmaya çıktık,














Kemalpaşa Kaymakamı, dağa çıkmak için sabırsızlanan 200 kişiyi 1 saat bekleterek saat 10 gibi alana teşrif etti, duyulmayan ve kimsenin dinlemediği bir konuşma yaptı. Saygı duruşu, İstiklal Marşı derken sabırsızlanan gruplar hızla tören alanını terk etti, köyün folklör grubunu izlemeye kimse kalmadı.


















Biz de iki gruba ayrıldık. Genç ve kondüsyonlu 4 kişi B grubu olarak Mahmut Dağının zirvesine doğru yola çıktı. Dağcılık kulüplerindeki onore edici terminoloji gereği dinç yaşlılardan ve genç hımbıllardan oluşan biz A grubu ise zeytinliklerin arasından Nif Dağlarına tırmanmaya başladık.














Herkes bize akıl verdi, kondüsyonumuza şaştı. Biz de 50-60 yaşındaki insanların, henüz kırkını görmemiş bizlerin kendilerinin yürüyebildiği parkurda yürüyebilmemize neden bu kadar şaştıklarına şaştık. Beni en şaşırtan ise grubun yol boyu bir dakika bile susmaması oldu.














Ben bu işin çok ciddi, pek konuşulmadan yapıldığını sanıyordum. Fıkralar, hikayeler, sıranın en başından en sonuna laf atmalar, birbirine takılmalar, şarkılar hiç dinmedi. Bir iki kısa mola vererek Kartal Kayaları denen yere çıktık. En sondaki kayaya tırmanış dışında pek zor ya da tehlikeli bir rota değildi.














Fotoğraf çekildikten sonra kayadan aşağı inerek arkasına dolaştık, biraz daha yamaçlara tırmandık. Toplam 2-2,5 saatlik bir yürüyüş sonucu, rehberimiz Kazım Hoca’nın (Güleryüzlü ciddi rehberimize herkes hocam diyor, ya emekli öğretmen, ya da dağcılık terminolojisi gereği tam bilemiyorum) 'mola' komutuyla bir düzlüğe yayıldık. Herkes fanilasını değiştirdi.














Neşe Müzeyyen Hanım’la çiçek toplamaya gitti. (Yolda Müzeyyen hanım ‘Neşe çiçek toplayacak mısın?’ diye sorduğunda Neşe “Benim gözüm adaçaylarında” diye yanıt vermişti. Meğer çiçek toplamak çiş yapmak anlamına geliyormuş)
























Erkekler hemen odun topladılar, sofralar kuruldu. Bizim şaşkın bakışlarımız altında, niye bu kadar büyük diye merak ettiğimiz çantalardan tavalar, sucuklar, yumurtalar(çiğ), kiloluk yoğurtlar, piyazlar, dolmalar, helvalar çıktı. 













 Hep birlikte yemek hazırlığı yapıldı, ıslak odunları tutuşturduk, büyük bir ateş yaktık. Biz sandviçlerimizin yanında sofradan da yedik, hatta artan yiyecekler için ‘yok mu yiyen atıyorum’ dendikçe atılmasın diye ben yediğimden davul gibi şiştim.















Yağmurluğu ıslak toprağa serip biraz kestirdim. Yemeğin üzerine kulübün çaydanlığında çay demledik (deri çantadaki kocaman çaydanlığı bir gönüllü taşıyor, herkesten toplanan su kaynayınca iki avuç çay atılıp, 20 dk bekleniyor), ateşin başında ısınmaya çalışarak içtik, sohbet ettik.














Hocanın söylediğine göre İzmir dağcılık açısından bir cennetmiş. Hiçbir yerde bu kadar çok ve amatör dağcılık kulübü yokmuş. İstanbul’da haftasonu gezileri 60-70 liradan aşağı mal olmuyormuş. Bizden kişi başı 7 lira yol, ayrıca üye olmayanlardan 4 lira derneğe bağış toplandı. Ateşi söndürdük, yola düştük. İnişte düz tabanlı botlarla çok zorlandım.














En arkaya kalınca patika da iyice kayganlaştı, elimdeki sopa olmasa çömleği kırmak işten değildi. Grubun arkasını toplayan deneyimli dağcıya artçı deniyor, bizim bu yürüyüşteki artçımız Mehmet Ali abi (eski bir komandoymuş) her kayışımda 'hop, yok bişey devam' diye gaz verdi, beni topladı.














Dönüş yolumuz aslında kısaydı ama rehberimiz Kazım Hoca bizi dağlarda dolaştırarak zirve yapan diğer grupla aynı anda saat 4 gibi köye indirdi. Köye yaklaşırken yanımızdan arabalarının içinde geçen piknikçilere sanki biz hiç oralarda arabayla dolaşmamışız gibi tiksinti ve acımayla karışık duygularla baktım.















Kahvede birer çay , köy tuvaletini ziyaret derken, saat 5 te otobüs bizi evin önünde bıraktı.
Akşam insanda gerçekten zevkli bir yorgunluk oluyor.Aslında ben biraz daha zorlanmayı umuyordum, bir dahaki sefere B grubuna geçme arzumu Ahmet’e belirttim, “Kaslarınız biraz alışsın bir iki ay sonra olur” dedi.
Bu yazıyı özlediğimiz Ayça Şen röportajları tadında bitirmek istiyorum:















1.Dağa çıkarken neyse de inerken profilli ayakkabı şart!
2.Ne terör ne türban. Türk halkının gündemi 8-0 Liverpool yenilgisi. Konu dönüp dönüp buraya geliyor.
3.Bana öyle geldi ki dağa çıkanlar, yürüyüşten ziyade dağdaki yemekten ve akşam eve döndüklerindeki tatlı yorgunluktan zevk alıyorlar.
4.Bütün kulüp üyeleri benim işyerinde, kongrelerde falan takmaya yüksündüğüm kartlarını dağda yürüyüşe başlarken boyunlarına taktılar.
5.Kulüp adsız alkolikler derneği gibi: kimse kimseye sen kimsin sıfatın ne diye sormuyor, ne kadar anlatırsan O’sun.
6.Yıldırım Demirören’i herkes kocakafa diye çağırıyor
7.Bu haftasonu yürüyüşe gidemiyoruz, zira ben Suriye’deyim(İnşallah)

16 yorum:

  1. Yine çok güzel bir yazı Bora bey, sabah sabah özendim size, enerjinize hayranım doğrusu.Çiçek toplama konusuna çok güldüm:)
    Suriye yazılarınızı da bekleriz artık.

    YanıtlaSil
  2. Dağa çiğ yumurta ve yoğurt mu taşımışlar? inanamıyorum:))

    YanıtlaSil
  3. Altı düz ayakkabıların yerdeki kurumuş çam iğneleri üzerinde nasıl kaydığını,yaşadığım birkaç çömlek kırma tecrübesinden sonra öğrenmiştim.Sizinde dediğiniz gibi,bütün o dağları dolaşmanın bence en güzel ödülü akşam hissettiğiniz o tatlı yorgunluktan fazlası değil...Katılımcıların çoğu eğlenceli,ununu eleyip eleğini duvara asmış gibi görünüyor.Keyif verici bir gezi notu.izmiri özlediğimi bir kez daha anladım. (ferhatcguter)

    YanıtlaSil
  4. Yine çok keyifliydi. Çok da eğlenceli bir anlatımdı :)

    YanıtlaSil
  5. Bu tür ayakkabı faciasını, ben de bu yaz karadenizde kayalıklarda düşerek yaşadım. Siz ucuz atlatmışsınız derim. Yürüyüşlere de devam değil mi?
    egeden

    YanıtlaSil
  6. Hafta sonu yürüyüşümüzü sade ve gerçekçi bir üslupla yazmışsınız ve fotoğraflaştırmışsınız. Elinize,gözünüze ve beyninize sağlık.Bizim yıllardır yaptığımız ve artık kanıksadığımız bir takım davranışlarımızın sizde biraz hayret uyandırması doğal.Bence en çarpıcı (ve doğru)tespitiniz hiç kimsenin birbirinin yaptığı işi ve konumunu öğrenme isteği içinde olmamasıdır.Siz belirtmedikçe sorulmaz. Çünkü dağdaki arkadaşlıkta meslek, öğrenim,maddiyat v.s. önemli değildir. Aramızda tornacı da vardır,subay da, hemşire de ,bakkal da, marangoz da,mühendis de, işçi de, diş doktoru da.Doğa sevginiz ve kültürünüz ile kondüsyonunuzun olması yeterlidir beraber olmamız için.Sadece vücuttan toksinler atılmayıp beyindeki zehirler de yok edilmektedir dağda.
    Sizi her daim aramızda görmekten mutlu olacağız.
    Serdar Aykın
    BOBEDAK üyesi

    YanıtlaSil
  7. Aramıza hoşgeldiniz
    İlknur Tekatan
    BOBEDAK

    YanıtlaSil
  8. Bizi,yaptığımız sporu,paylaşımlarımızı,dağcılığın keyifli ve bir o kadarda disiplin gerektiren bir iş olduğunu öyle güzel yazmışsınız ki,açıkçası grurlandım,emeğinize ve yüreğinize sağlık.Yaptığınız reklam için ayrıca teşekkür ederiz:)O gün hızlı gruptakilerden biride bendim o yüzden sizi yakından tanıma fırsatı bulamasamda, umarım bundan sonraki yürüyüşlerimzde tanışma fırastımız olucak.Tekrar aramıza hoşgeldiniz:)
    İlknur Tekatan
    BOBEDAK

    YanıtlaSil
  9. Bora bey o kadar çok heveslendim ki yürüyüş konusunda , keşke ben de İzmir'de yaşasaydım:(
    Sürekli takipçinizim,sevgiler. Semra

    YanıtlaSil
  10. Merhaba sizi takip ediyorum ve imreniyorum :) Allah içinize sindirsin. Ancak ben en çok Can'ı merak ediyorum.
    Muhtemelen eşiniz Neşe hanımda çalışıyor. Siz zaten çalışıyorsunuz. Çalışan anne-babanın çocuğu olmanın verdiği olumlu şeylerin yanında birde yokluğumuzda hissetlikleri yalnızlık var. Elinizde kalan hafta sonunuda onu bırakıp (ki kesin emin ellerdir) bir yerleri keşfe gittiğinizde nasıl tepki veriyor ? Yoksa siz bana bakmayın ben takılırımmı diyor ?
    Bende çalışan anne olduğum bu konuda oldukça hassasım. Siz bu olayın üstesinden nasıl geliyorsunuz ?

    YanıtlaSil
  11. ben de yürümeyi pek sevmeyen , hızlı hızlı , terleye terleye ve sahilde olmalarına rağmen ne denize ne de kuşlara bakmayıp önlerine bakarak sağlık yürüyüşü yapanlara- acı çekiyorlar , yazık - diye bakan birisiyimdir ama haklısınız yaşlandıkça biraz daha hızlanmak istiyor insan. arkadaşınıza söylediğiniz - rakımızı , etimizi alalım , bir de otostop çekelim - sözlere çok güldüm .suriye gezinizin yazısını okumak için hergün siteye uğrayacağım galiba, iyi gezmeler .

    YanıtlaSil
  12. merhaba;
    bütün çarşı burada valla, ne güzel.Serdar Aykın 'ın yorumunu beğendim.aynen katılıyorum.en çok eski komando olan abiyle takılmayı isterdim.çok iyi anlaşabileceğimizi düşünüyorum.komandoooo!kim? komandooooo! komandokomando.hastasıyım.

    YanıtlaSil
  13. Oğlumuz kendini bildi bileli anne babası bir yerlere gittiğinden bunu pek garipsemiyor.
    Biz de seyahatlerde onu özlüyoruz ama normalde birlikte yeterli vakit geçirdiğimizden arada sırada özlemenin bir sakıncası yok diye düşünüyoruz.

    YanıtlaSil
  14. doktor abicim,

    merhaba, süpersiniz ailece, takdirlerimi iletmek istedim. İnşallah ben de kafama gore birini bulur evlenirim birlikte gezeriz çocukumuzu sırtımıza alıp sizin gibi. Umut veriyosunuz valla...

    Size süper bi yılbaşı eğlencesi, sevdiklerinizle mutlu bir ömür ve bol bol seyahat diliyorum!

    Belki bir gün birlikte de gideriz bi yerlere (en azından bı pazar kahvaltı edelım :))

    YanıtlaSil
  15. ULAŞABİLDİKLERİNİZE YOLLARSANIZ SEVİNİRİZ.
    aa-adsiz-alkolikler-huzur-grubu

    www.adsizalkolikler.com
    adsiz alkolikler huzur grubu.blogspot.
    aa-istanbul-huzur-grubu@googlegroups.com



    aa-adsiz-alkolikler-huzur-grubu@googlegroups.com



    aa.huzur@gmail.com aa.ist.huzur@gmail.com aa.capahuzurgrubu@gmail.com

    YanıtlaSil
  16. biz bolu dağına geyik avına mart aylarında gidiyoruz sizide bekleriz.10 sattlik yürüyüşler oluyor.bu arada adaşız ismim bora

    YanıtlaSil